Ad Hamers

Het pad van mijn hart met hoogte en diepte punten.

In 2003 begon mijn reis “op zoek naar mijzelf” niet wetende dat ik daar al zoekende was, bewandelde ik mijn pad zoals het zich aandiende. De eerste drie jaar was ik actief in mannentrainingen waar ik leerde om mijzelf terug te vinden in ceremonies en rituelen. Niet wetende dat deze activiteiten mijn pad hebben geopend van waar ik nu sta. Niet wetende dat wat ik deed terug te herkennen is in het Sjamanisme, niet wetende dat dit ooit mijn pad zou worden waar ik mijzelf helemaal in herken en erken.

Na deze drie jaar ging ik op zoek naar meer verdieping en onderging ik Reiki en andere vormen van bewustwording. Eén jaar later was ik vier dagen op het Eigentijdsfestival in Vierhouten waar ik ging ontdekken wat er allemaal mogelijk is op het gebied van persoonlijke ontwikkeling, Ik dacht dat er een wereld voor mij openging maar niets was minder waar. Nadat ik mijn interesses toonde in het uitgebreide aanbod werd mij al snel duidelijk dat ik mijzelf kon verbinden met de aanwezige tipi’s, zweethutten en Sjamanen die daar bezig waren met het begeleiden van ceremonies. De voelbare klanken van de drums was dat wat mijn aandacht kreeg.

Hier maakte ik de keuze om alles los te laten en heb ik gekozen voor het pad van het Sjamanisme. Meerdere opleidingen in het Siberische Sjamanisme volgde gedurende een periode van drie jaar, soul-retrieval en power extraction waren mijn eerste stappen gevolgd door de healers opleiding en meerdere workshops. Vanaf het begin van mijn ontwikkelingsreis in 2002 was ik gefascineerd door de zweethut, niet wetende wat het was ging ik op onderzoek uit, ik was verbaasd, onder de indruk en een diep verlangen in mij diende zich aan. Een gevoel van thuiskomen in het onbekende, een herinnering van ooit. Mijn eerste zweethut was dan ook tijdens de mannentraining die ik volgde in 2003. Zittend op de bevroren aarde met 14 mannen in afwachting van de hete stenen die ieder moment naar binnen konden komen. De roodgloeiende stenen werden naar binnen gebracht door de vuurmensen, het zweten is begonnen en de hut werd gesloten. De ruimte was beperkt en de koude aarde zorgde voor wat verkoeling. Er werden liederen gezongen en persoonlijke thema's gedeeld, alles ging door elkaar en na het loslaten van alles wat er gedeeld kon worden was deze ronde voorbij. Uitgeput en onder de indruk kropen we naar buiten om afgekoeld te worden met ijswater wat een verheerlijking was. We maakten ons op voor de drie rondes die nog komen gingen met ieder een eigen thema wat doorleeft mocht worden. Ondanks de uitputting en het afzien was er voor mij een wereld geopend van thuiskomen. Volledig onder de indruk en verbazing was ik moe en voldaan om mijn weg naar huis te vervolgen.

De zweethut is mij sinds het eerste moment altijd bijgebleven. Ik bezocht zweethutten op meerdere plekken in Nederland en België, naast mijn ontwikkelingen bij de mannentrainingen en in het Siberische Sjamanisme ben ik tot op de dag van vandaag altijd van de zweethut blijven houden, een gevoel van veiligheid en thuiskomen in een omgeving waar ik mijzelf durf te zijn.

In de zweethut word ik vanwege de totale donkerte niet gezien, dit is iets waar ik heel lang bang voor ben geweest, een diep gewortelde angst in mij die soms nog bang is om gezien te worden. Bang omdat wanneer ik zichtbaar ben ik veroordeeld wordt om wie ik ben en wat ik doe. Een overheersende angst die mij steeds blokkeerde uit angst voor fysiek geweld en dat zelfs mijn hoofd word afgehakt om wie ik ben als een herinnering van ooit in een ander leven als Native. Een gebeurtenis die mij vele levens van afhankelijkheid en onderdanigheid bracht om in dit leven tot het besef te komen van wie ik werkelijk ben. Een reis waarin ik diepte en hoogtepunten heb mogen ervaren om te ontdekken wie ik werkelijk ben en dit deel van mijzelf weer mag activeren in dit leven. Een eenzame en vaak zware reis die zijn tijd nodig heeft gehad om voorbij mijn ego (wat mij altijd heeft beschermd) te geraken en terug te durven vertrouwen op wie ik werkelijk ben en ooit was.

In 2003 diende Chippewa zich aan in een visioen, een Native die mij heel dierbaar is en waar ik nu in liefde mee verbonden ben. Sinds december 2022 mag ik zijn naam gebruiken. In het begin vond ik dit lastig vanuit respect, ook vanwege de tribe die nog steeds bestaat. Dit is wel waarmee ik mij verbonden voel en van waaruit ik leerde om ceremonie te begeleiden. Ondanks mijn ontwikkelingen op mijn aardse pad was het vooral Chippewa waarvan ik mocht leren. Die mij liet herinneren over het werken met de windrichtingen, het zingen van liederen en het begeleiden van ceremonies.

Zoals ik eerder al wat door liet schemeren heeft mijn pad vooral bestaan uit angsten, onzekerheden en afhankelijkheid. Waarschijnlijk als ik mijn leven zo niet had ervaren was ik nooit op zoek gegaan naar mijzelf. Juist door wie ik was heeft mijn pad zich zo gevormd om te kunnen begrijpen waarom ik zo was. Mijzelf laten zien is in bepaalde samenkomsten nog steeds lastig omdat ik mijzelf anders voel in de wereld waarin ik leef en hierdoor bang ben voor oordelen en fysiek geweld.

Vanaf 2018 zijn er meerdere plantmedicijnen op mijn pad gekomen, Het was mijn tijd om op een andere manier naar binnen te keren om helder te krijgen wie en wat ik ben en vooral waarom ik ben. Dit heeft mij vele inzichten gebracht over traumatische gebeurtenissen in de vele levens die ik tot nu toe heb mogen leven. Door steeds opnieuw in vertrouwen en overgave een reis opnieuw te maken ontving ik kennis en wijsheid uit vorige levens die er lang niet mochten zijn. 

Sinds september 2020 ben ik de hoeder van een prachtige stuk bos in de landelijke omgeving van Hilvarenbeek. Een plek die mij in 2018 heeft geroepen omdat ik zoekende was naar een plek om zelf zweethutten te mogen begeleiden. De roep heb ik gehoord al wist ik destijds nog niet waarom. Het betreft een bos waar al meer dan 20 jaar ceremonies worden georganiseerd en mensen worden opgeleid tot watergieters en vuurmensen. Niet wetende waar ik terecht zou komen boekte ik daar  een zweethutceremonie wat tevens een openbaring was in wie ik ben. Door de veiligheid die ik bij Koen en Nisa voelde durfde ik mijn hart te openen, oordelen over mijzelf te laten verdwijnen om volledig te durven zijn. Na een gesprek mocht ik instromen in de watergietersopleiding waarvan ik toen nog niet wist dat dit bij hun mogelijk was, drie weken later stapte ik in de jaartraining wat mij veel heeft gebracht in het openen van mijn hart als watergieter. Na het met succes afronden van deze jaartraining ging ik nog regelmatig terug om in ceremonie te gaan. In juni 2020 ontving ik een telefoontje met het bericht dat als ik wilde ik de nieuwe hoeder van deze magische plek mocht zijn. Een wereld ging er voor mij open, een plek waarvan ik nooit had verwacht dat juist die plek "mijn" plek zou worden.

In september 2020 was er de sleuteloverdracht en begon mijn reis van een droom die uitkwam. Een stukje bos met een krachtige energie was mijn eerste en grootste uitdaging om aan te gaan. Het weten dat dit nu "mijn" plek is was niet zo makkelijk dan wat ik vooraf had gedacht. de aanwezige energieen waren krachtig en voelbaar aanwezig. Uit respect voor de het bos mocht ik met kleine stapjes veranderingen toepassen die inherent waren aan het pad wat ik bewandelde en klopte in de energie van het bos. steeds in de verbinding met het bos mocht ik mijn eigenheid manifesteren waardoor wij een eenheid vormde die voor iedereen toegangkelijk is en waar iedereen zich thuis mag voelen om te zijn met respect voor elkaar en het bos. Na het toepassen van alle veranderingen ben ik gaan creeeren waarbij alles wat ik heb mogen leren in mijn leven vorm kreeg. De juiste mensen kwamen op mijn pad en het vertrouwen in mijzelf groeide door tot waar ik nu sta. Mijn liefde voor de zweethut groeide en ontwikkelde verder